ایـام  زمـانه  از  کسی  دارد  ننگ

کــو  در غـم  ایـام  نـشیند  دلتـنگ

می خور تو در آبگینه با ناله چنگ

ز آن پیش که  آبگینه  آید بر سنگ

 

 

 

صبح است دمی بر می گلرنگ زنیم

وین شیشه نام و ننگ بر سنگ زنیم

دست  از امل   دراز خـود بـاز کشیم

در زلف دراز  و  دامن  چنگ  زنیم

 

 

من بی می ناب زیستن نـتـوانم

بی باده  کشید  بار تن  نـتـوانم

من بنده آن دمم که ســاقی گـوید

یک جام دگر بگیر و من نتوانم

 

 

در پای اجل چو من سرافکنده شوم

وز بیخ  امید  عمر  بـرکنده   شوم

زینهار  گلم  بجز  صراحی  نـکنید

باشد که ز بوی می دمی زنده شوم

 

 

ای   صاحب  فتوا  ز  تو  پر کارتریم

با  این همه مستی  ز تو  هُشیار  تریم

تو خون کسان خوری و ما خون رزان

انصاف  بـده    کـدام   خونخوار تریم؟

 

 

چـون  نیست  مـقام  ما  درین  دهـر مـقیم

پس بی می و معشوق خطایی است عظیم

تـا کـی ز قدیـم  و  مـحدث  امـیدم  و  بیـم

چون  من  رفتم  جهان چه محدث چه قدیم

 

 

گــر مــن  ز می مغانه مـستم هستم

گر کافر و گبر  و بت پرستم  هستم

هر طایفه ای  بمن   گــمـانی   دارد

من زان خودم چنان که هستم  هستم

 

 

این چرخ فلک که ما در او  حیرانیم

فانوس  خـیال  از  او  مـثالی   دانیم

خورشید  چراغ  دان  و عالم  فانوس

ما  چـون  صوریم  کاندر او  گردانیم

 

 

تا  دست  به  اتفاق   بر  هم   نزنیم

پایی  ز  نشاط  بر  سر  هم   نزنیم

خیزیم و دمی زنیم پیش از دم صبح

کاین صبح بسی دمد که ما دم  نزنیم

 

 

من  ظاهر  نیستی   و هستی  دانم

من  باطن  هر  فراز و پستی  دانم

با این هـمه از دانش خود شرمم باد

گـر  مرتبه ای  ورای  مستی  دانم

 

 

یک   چند  به کودکی  به استاد  شدیم

یک   چند  ز استادی خود شاد   شدیم

پایان   سخن  شنو که ما را چه  رسید

چون  آب  بر آمدیم و چون باد  شدیم

 

 

بر   مفرش   خاک   خفتگان   می بینم

در   زیر   زمین     نهفتگان   می بینم

چندان   که  به  صحرای عدم می نگرم

ناآمدگان       و      رفتگان     می بینم

 

 

ای دوست بیا تا غم  فردا  نخوریم

وین یکدم عمر را  غنیمت  شمریم

فردا که ازین  دیر کهن  در  گذریم

با هفت  هزار سالگان  سر  بسریم

 

 

اسرار ازل را نه  تو دانی و  نه  من

وین حرف معما نه تو خوانی ونه من

هست از پس پرده  گفتگوی  من و تو

چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من

 

 

گاویست   بر   آسمان    قرین    پروین

گاویست  دگر  نهفته   در   زیر   زمین

گر   بینایی     چشم     حقیقت     بگشا

زیر  و  زبر  دو  گاو  مشتی   خر  بین

 

 

گر  بر  فلکم  دست  بدی  چون  یزدان

برداشتمی  من  این   فلک  را  ز  میان

از   نو    فلک    دگر   چنان   ساختمی

کازاده     بکام    دل    رسیدی    آسان

 

 

رندی  دیدم  نشسته  بر خنگ  زمین

نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین

نی حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین

اندر دو  جهان  کرا  بود  زهره  این

 

 

بر  خیز  و  مخور غم  جهان  گذران

خوش باش و دمی به شادمانی گذران

در طـبع  جـهان  اگــر  وفـایی  بودی

نوبت بـه تو  خود  نیامدی  از دگـران

 

 

از تن چو برفت جان پاک من و تو

خشـتی دو نـهند بر مغـاک مـن و تو

و آنــگه برای خشت  گــور دگران

در کـالبدی  کـشند خـاک  من  و  تو

 

 

از  آمدن   و   رفتن    ما   سودی   کو

وز   تار   وجود   عمر ما   پودی   کو

در   چنبر  چرخ  جان   چندین   پاکان

می سوزد و خاک  می شود  دودی   کو

 

 

می خور که فلک بهر هلاک من و تو

قصدی  دارد  به  جان  پاک  من و تو

در سبزه نشین  و مــی روشن می خور

کاین سبزه بسی  دمد  ز خاک  من و تو

 

 

بردار  پیاله  و  سبو  ای  دل جو

برگرد بگرد سبزه زار و لب  جو

کاین  چرخ  بسی  قد  بتان  مهرو

صـد بار پیاله کرد و صـد بار سبو

 

 

آن  قصر  که  بر  چرخ  همی زد پهلو

بر  درگه   او    شهان    نهادندی    رو

دیدیم   که   بر   کنگره اش   فاخته ای

بنشسته   همی   گفت   که  کوکو کوکو؟

 

 

 

از درس عـلوم جمله بـگریزی  به

وانـدر سـر زلف  دلـبر آویزی  به

زآن پیش که روزگار خونت ریزد

تو خون  قنینه  در  قدح ریزی  به

 

 

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه

وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

پر کن قدح باده  که معلومم نیست

کاین دم که فرو برم برآرم  یا  نه

 

 

دنیا  بـمراد  رانـده گیر آخــر  چه

وین نامه عمر خوانده گیر آخر چه

گیرم که بکام دل بماندی صد سال

صد سال  دگر بمانده گیر آخر چه

 

بنـگر ز صـبـا  دامن گل  چاک  شده

بلبل ز  جـمال  گــل  طـربناک   شده

در  سایه  گل نشین  که بسیار این گل

از خاک بر آمده است و در خاک شده

 

 

از  آمـدن   بـهار  و   از   رفـتن      دی

اوراق  وجــود  مـا  هـمی  گــردد     طی

می خور، مخور اندوه که گفته است حکیم

غم های  جهان  چو  زهر و  تریاقش  می

 

 

تن  زن   چو   بزیر  فلک  بـی  باکی

می نوش   چو   در  جهان  آفـت  ناکی

چون اول و آخرت به  جز خاکی نیست

انگار که  بر  خاک   نه  ای  در  خاکی

از ازل نوشته

بر لوح نشان بودنی‌ها بوده است،
پیوسته قلم ز نیک و بد فرسوده است؛
در روز ازل هر آنچه بایست بداد،
غم خوردن و کوشیدن ما بیهوده است.


چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد،
خود را به کم و بیش دژم نتوان کرد؛
کار من و تو چنان‌ که رای من و تست
از موم بدست خویش هم نتوان کرد.



افلاک که جز غم نفزایند دگر،
ننهند بجا تا نربایند دگر؛
ناآمدگان اگر بدانند که ما
از دهر چه می‌کشیم، نایند دگر.



ای آنکه نتیجه‌ی چهار و هفتی،
وز هفت و چهار دایم اندر تفتی،
می خور که هزار باره بیشت گفتم:
باز آمدنت نیست، چو رفتی رفتی.



تا خاک مرا به قالب آمیخته‌اند،
بس فتنه که از خاک برانگیخته‌اند؛
من بهتر ازین نمی‌توانم بودن
کز بوته مرا چنین برون ریخته‌اند.



تا کی ز چراغ مسجد و دود کنشت؟
تا کی ز زیان دوزخ و سود بهشت؟
رو بر سر لوح بین که استاد قضا
اندر ازل آنچه بودنی بود، نوشت.



ای دل چو حقیقت جهان هست مجاز،
چندین چه بری خواری ازین رنج دراز!
تن را به قضا سپار و با درد بساز،
کاین رفته قلم ز بهر تو ناید باز.



در گوش دلم گفت فلک پنهانی:
حکمی که قضا بود ز من میدانی؟
در گردش خود اگر مرا دست بدی،
خود را برهاندمی ز سرگردانی.


نیکی و بدی که در نهاد بشر است،
شادی و غمی که در قضا و قدر است،
با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل،
چرخ از تو هزار بار بیچاره‌تر است.

زندگی نامه سید محمد خاتمی
[عناوین آرشیوشده]

بازدید امروز: 1

---

بازدید دیروز: 0

---

کل بازدید :3584

بررسی های اقتصادی [85]
هنر و موسیقی [15]
استاد شجریان [21]
روزنامه اعتماد [5]
دکتر سید محمد خاتمی [5]
سایت تابناک [7]
خبرهای داغ [5]
[آرشیو(7)]

شعر

 

2006-ParsiBlog™.com ©